Gronkowiec złocisty – co robić w przypadku zakażenia lekoopornym szczepem MRSA. Protokół Buhnera.

Gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus) to ziarenkowce Gram dodatnie, które uznawane są za jedne z najbardziej patogennych dla człowieka. Gronkowiec złocisty może być źródłem licznych infekcji. Bakteria ta jest groźna z kilku powodów – wyposażona jest w szereg czynników zjadliwości, które odpowiadają za ciężki przebieg infekcji. A w ostatnich latach nasila się także lekooporność gronkowca złocistego, przez co jego wyleczenie staje się coraz trudniejsze.

 

Gronkowiec złocisty – co to za bakteria?

Gronkowiec złocisty to bakteria, której głównym rezerwuarem jest człowiek. Patogen ten bytuje na skórze, zasiedla także przedsionek nosa, nosogardło oraz okolice szczęki. Około 10% jest stałymi nosicielami gronkowca złocistego, a nawet 70 – 90% – nosicielami przejściowymi. Zakażenia gronkowcem mogą rozwinąć się u nosicieli w stanach osłabienia odporności, a także u osób mających kontakt z nosicielem gronkowca lub osobą zakażoną, a także na drodze korzystania z zakażonych przedmiotów.

Gronkowiec złocisty odpowiada za rozwój następujących infekcji:

• zakażenia skórne (liszajec, zapalenie mieszków włosowych, czyrak, jęczmień, ropnie)

• zakażenie kości i szpiku

• zapalenie płuc

• ostre zapalenie wsierdzia

• zapalenie stawów

• posocznica

• gronkowcowe zatrucia pokarmowe

• gronkowcowe zapalenie złuszczające skóry

Infekcje wywoływane przez gronkowca złocistego mogą mieć zatem charakter miejscowy lub uogólniony. Mogą to być zakażenia wywołane przez samą bakterię, ale także przez toksyny gronkowcowe.

 

MRSA – gronkowiec metycylinooporny. Co sprawia, że jest tak niebezpieczny?

Gronkowce odpowiadają za spory odsetek zakażeń pozaszpitalnych, a także większość zakażeń szpitalnych. W przypadku tych drugim podstawowym problemem jest oporność szczepów bakterii na antybiotyki. Wprowadzanie kolejnych antybiotyków do leczenia infekcji gronkowcowych skutkuje powstaniem oporności na lek. Pierwszą grupą leków, na które gronkowiec nabył odporność były penicyliny – bakterie zaczęły wytwarzać enzym penicylinazę, która hydrolizuje penicyliny. Jeszcze większym problemem okazało się pojawienie oporności gronkowca na metycylinę, co w praktyce oznacza oporność na wszystkie antybiotyki beta – laktamowe. Szczepy te określane są jako MRSA i odpowiadają za ciężkie zakażenia szpitalne, a coraz częściej – także pozaszpitalne.

Leczenie zakażeń gronkowcem metycylinoopornym wymaga stosowania takich antybiotyków jak klindamycyna, kotrimoksazol, kwas fusydowy, linezolid, tetracykliny czy wankomycyna. Terapia dostoswana powinna być do wyników antybiogramu, oceniającego wrażliwość MRSA na konkretne antybiotyki. Możliwości leczenia są jednak ograniczone, a bakterie wytwarzają mechanizmy oporności na kolejne farmaceutyki. Okazuje się jednak, że istnieje skuteczna metoda leczenia zakażeń MRSA – mowa o roślinach o wysokim potencjale przeciwantybiotykowym.

 

Gronkowca metycylinoopornego można leczyć!

W ostatnich latach rośnie zainteresowanie naturalnymi antybiotykami. Mowa o starannie wyselekcjonowanych gatunkach roślin, które stanowią źródło licznych związków aktywnych umożliwiających skuteczną walkę z bakteriami. Wytypowania roślin o najwyższej skuteczności antybakteryjnej podjął się Buhner, amerykański specjalista fitoterapii. W oparciu o analizy setek badań klinicznych oraz własną praktykę, Buhner opracował konkretne protokoły lecznicze. Ta obszerna wiedza została przedstawiona w wyczerpujący sposób w opracowaniu Wydawnictwa Biały Wiatr – „Ziołowe antybiotyki. Naturalna alternatywa dla lekoopornych infekcji”.

W leczeniu zakażeń MRSA najskuteczniejsze są następujące rośliny: Sida, Cryptolepis oraz Alchornea. Są to tzw. antybiotyki systemowe, które nie tworzą depozytów w określonej lokalizacji w organizmie, a dystrybuowane są w całym organizmie. Dzięki temu możliwe jest skuteczne leczenie infekcji o rozmaitej lokalizacji, w tym zakażeń ogólnoustrojowych. O wysokiej skuteczności wspomnianych antybiotyków roślinnych decyduje ponadto zjawisko synergii, czyli komplementarnego działania poszczególnych związków aktywnych. I wreszcie – rośliny na przestrzeni milionów lat ewolucji wypracowały najskuteczniejsze znane naturze mechanizmy zwalczające bakterie.

W celu leczenia zakażeń wywołanych przez gronkowca MRSA stosować można:

• nalewkę z Cryptolepis, stosowaną trzy razy dziennie w dawce 1 łyżeczki, a w szczególnie ciężkich przypadkach jednorazowa dawka to 1 łyżka; nalewka z Cryptolepis powinna być przygotowana z maceratu z rośliny, wymieszanego w proporcji 1: 5 z 60% alkoholem

• nalewkę z Sida, która powinna być przyjmowana po ½ – 1 łyżeczce 3 do 6 razy dziennie

• nalewkę z Alchornea

W celu wsparcia immunologicznego organizmu podczas zakażenia MRSA, można stosować preparat z imbiru, lukrecji i Reishi, natomiast zakażenia dróg moczowych poddają się leczeniu nalewką z Cryptolepis, preparatem na wsparcie immunologiczne oraz nalewką z jałowca i uczepu.

Szczegółowe protokoły leczenia gronkowca opornego znajdziecie w książce Stephena Harroda Buhnera – Antybiotyki ziołowe.

W Polsce dostępne są wszystkie potrzebne w kuracji rośliny. Znajdziecie je np. tutaj

 

Opracowanie: Justyna Mazur