fbpx

Zrezygnowała z 95 tys. dolarów rocznie, aby pracować w barze. Cenna lekcja dla niezadowolonych z życia

Noelle Hancock miała 31 lat, była blondynką w stylu „królowej balu”. Wyglądała jak typowa amerykańska piękność. Skończyła jedną z najlepszych uczelni świata – Yale. Miała pracę, której wiele osób mogło jej zazdrościć. Była dziennikarką w tygodniku New York Observer.

To w nim Candace Bushnell’s pisała swoje teksty o życiu na Manhatanie, z których zrobiono później serial, który znacie wszyscy. Bo ten serial to „Seks w Wielkim Mieście”.

Hancock zarabiała rocznie 95 tys. dolarów. Nie było to może fortuną, ale na singielkę – całkiem sporo. Miała fajne mieszkanie na Manhattanie.

Cztery lata temu  wstała rano i pomyślała, że potrzebuje wakacji. Właściwie ta myśl towarzyszyła jej ostatnio bezustannie. Jej życie było komfortowe, bezpieczne i… nie miała z niego żadnej satysfakcji.

Spędzała je po prostu patrząc po kolei w błękitne ekrany, telefonu, laptopa i Ipada.

zrezygnowała

Była zestresowana. Żyła w świecie nieustannej rywalizacji. Czasami nie widywała swoich przyjaciół miesiącami. A ustawienie spotkania, na którym wszyscy mogliby się pojawić było niemal tak trudne, jak dostanie się na studia.

Noelle potrzebowała wakacji. A jeśli nieustannie myślisz o tym, że potrzebujesz wakacji, to może tak naprawdę potrzebujesz zacząć wszystko od nowa? Mieć nowe życie?

Wymówiła więc umowę najmu swojego mieszkania. Sprzedała wszystkie swoje rzeczy i kupiła bilet w jedną stronę na Karaiby.

Sześć tygodni później pracowała w lodziarni na wyspie Saint Thomas, gdzie mieszka raptem 4100 osób. Zarabiała 10 dolców na godzinę. O całe 3 dolary więcej niż wynosi w Stanach płaca minimalna.

zrezygnowała
Noelle Hancock pracuje w barze na Karaibach

Ale podobało się to. W końcu rozmawiała z ludźmi, zamiast wysyłać do nich sms i maile.

Teraz kiedy wstaje rano, koło 8.30 i idzie do łazienki pod prysznicem znajduje pająki, skorpiony, jaszczurki a ostatnio żywego kurczaka. Ten kurczak właściwie ją zdziwił. Skąd do cholery on się tam wziął? Pracuje jako barmanka i jest szczęśliwa. Nosi ją dalej, myśli teraz o przeprowadzce do Europy.

Dlaczego ta wizja wydaje nam się tak pociągająca? Bo daje nadzieję, że zmiana swojego życia  jest jednak możliwa. Bo wiele osób mówi o tym jak bardzo nienawidzi swojej pracy, ale tylko mówi. Liczy na cud. Na wygraną w Lotto.

Noelle złamała schemat. Zaryzykowała. To się podoba, bo ryzyko nie leży w naszej naturze.

Co mówią nam rodzice kiedy jesteśmy mali? Uważaj. Uważaj, bo się potkniesz, uważaj, bo coś sobie zrobisz.

Zawsze uważaj. Nigdy nie ryzykuj.

Co mówili rodzice Noelle, kiedy powiedziała im o swoim planie? „Jak możesz przeprowadzać się do miejsca, którego nigdy nie widziałaś na oczy”?

Wychowujemy w ten sposób stado konformistów, którzy boją się stracić to co mają. Mimo że to, co mają jest czasami nic niewarte. I jest dalekie od marzeń

Ale jest ich i jest bezpieczne i lepiej mieć kawałek, niż zaryzykować i nie mieć nic.

I ja to rozumiem. Nie każdy jest stworzony do rewolucji. Łatwo jest powiedzieć: chcesz coś zmienić? Nie gadaj, tylko zrób to.

Mało kto jednak potrafi opuścić swoją wewnętrzną strefę komfortu, stać się nieuważnym i zrobić krok w przepaść. Nawet jeśli jest się młodym.

Bo owszem można czasami, zamknąć oczy i skoczyć a siatka sama się pojawi i nas uratuje i będziemy później przekonani, że to był doskonały krok. A inni będą nam zazdrościć.

Czasami można jednak skoczyć, spaść i boleśnie się potłuc. A ponieważ żyjemy wizją przyszłości, nasza wyobraźnia wrzeszczy z przerażenia.

Ludzie dzielą się na tych, którzy robią i na tych, którzy opowiadają, że zrobią. I tych drugich jest bardzo dużo, a tych pierwszych bardzo mało.

Dlatego historia Noelle Hancock to bajka dla dorosłych, którą słucha się z rosnącą przyjemnością. Wiele osób przez moment sobie pomyśli: co za fajna laska. Ech też bym tak chciał/a.

Ale mam… i tutaj można wstawić bardzo dużo rzeczy i wiele z nich będzie na pewno ważnych i na pewno przekonujących. Czy jest sens wstać rano, iść do swojego szefa i powiedzieć mu, że chrzani się to wszystko w czapkę i się rezygnuje?

Nie, oczywiście, że to nie ma sensu.

2

Z całą jednak pewnością należy od czasu do czasu usiąść na piachu, popatrzeć w las albo morze, otworzyć butelkę wina albo whisky i powiedzieć: sprawdzam.

Sprawdzam, czy jestem szczęśliwy/szczęśliwa. Sprawdzam czego mi brakuje.

Sprawdzam jak daleko jestem od swoich marzeń. Sprawdzam, czy je jeszcze mam.

Sprawdzam, czy czuję satysfakcję.

Sprawdzam, czy moje życie, moim zdaniem ma sens.

Sprawdzam, jaki jest mój cel.

Zanim zaczniemy zmieniać swój świat, spróbujmy zrozumieć siebie.

 

Przeczytaj inne inspirujące historie o zmianach w życiu TU. 

 

Źródło: pokolenieikea.com, dailymail.co.uk

Dodaj komentarz