Najgorsze pewnego dnia się skończy. A my nauczymy się tak wiele do tego czasu

Będzie dobrze.
Naprawdę jest.
Stawimy czoła tej sytuacji razem z miłością, humorem i cierpliwością.
Będziemy razem płakać, razem będziemy się śmiać.
Odkryjemy wspólnotę w naszym oddzieleniu. Najgorsze pewnego dnia się skończy.
A my nauczymy się tak wiele do tego czasu.
Zostaniemy teraz wezwani do zmierzenia się z bardzo trudnymi uczuciami w nas.
Strachem. Smutkiem. Utratą starego stylu życia. Naszymi unicestwionymi planami.
Nauczymy się stanąć twarzą w twarz ze sobą. Nie mając gdzie uciec, nie mając gdzie się ukryć.
Nie mając dokąd pójść, jedynie do wnętrza siebie.

Święta kwarantanna.
Nauczymy się stawiać czoła nudzie. Naszemu niepokojowi.
Tej części nas, która chce być gdzie indziej, z kimś innym, robić coś innego, mieć inne doświadczenie, w jakimś innym Teraz, żyć innym życiem.
Puścimy cudowną przyszłość, którą zaplanowaliśmy.
Pozwolimy umrzeć przyszłości fantazji, uwolnimy ją i będziemy opłakiwać.
Powrócimy do solidności i ciepła teraźniejszości.
Zrobimy teraźniejszość naszym domem.
Zaczniemy od nowa, tutaj, zbudujemy nowy dom na nowej ziemi.
Poznamy nowy styl życia.
Dziwny początkowo. Ale pełen możliwości. Wolniejszy. Życzliwszy. Cichszy.
Porozmawiamy ze sobą szczerze o śmierci, życiu i nietrwałości,
a także o tym, co odczuwamy w związku z wszystkimi zmianami,
które przyszły do nas i naszych bliskich.
Nauczymy się trochę bardziej cenić życie.
Tak, może nauczymy się trochę bardziej cenić życie.
I żyć z naszymi sercami uchylonymi na żywioły.
I wspierać się na niepewności i znaleźć tam nasze zbawienie.
Nikt z nas nie jest odporny na zmiany.
Na upadek. Na rozpadanie się starych, znanych form.
Tak jest, tak zawsze było.
Z tej perspektywy nic nie poszło nie tak.
Kryzys oznacza po prostu „punkt zwrotny” i nikt z nas nie jest odporny na niego.
Rozpadnięcie się starego otwiera drogę dla narodzin nowego.
Zawsze tak było.
Miłość. Humor. Cierpliwość. Dzięki tym rzeczom przetrwamy.
Silniejsi niż wcześniej. Odnowieni. Gotowi.