Projekt amerykańskiej fotografki Rose-Lynn Fisher „Topografia łez”

5 listopada 20196 listopada 2019 Dariusz W 1 Comment

Czy zastanawialiście się kiedyś czym różnią się łzy radości, smutku, strachu lub łzy ronione w trakcie krojenia cebuli ? Zróżnicowane przyczyny oznaczają różne stany fizjologiczne i emocjonalne, które towarzyszą naszym łzom. A to sprawia, że skład chemiczny i kompozycja kropli jest inna.

Czym jest łza – jest to wodny roztwór niewielkich ilości soli z dodatkiem składników, pełniących różne funkcje w naszym organizmie.

Łzy podstawowe, dające rogówce optymalne nawilżenie i ochronę, zawierają przeciwbakteryjny lizozym i chroniącą przed patogenami laktoferynę.

Łzy „odruchowe” pojawiające się pod wpływem podrażnień słonecznych, dymu, czy cebuli są bardziej rozcieńczone wodą w celu przepłukiwania powierzchni oka i zawierają ochronne przeciw ciała.

Łzy spowodowane stanami emocjonalnymi zawierają hormony, oraz neuroprzekaźniki. W łzach tych znajdziemy prolaktynę, hormon wydzielany po porodzie {lub po orgazmie} , opioidowy składnik przeciwbólowy {enkefalina leucynowa} i hormon adrenokortykotropowy ACTH pobudzający wydzielanie adrenaliny i kortyzolu, czyli hormonów stresu.

Amerykańska fotografka Rose-Lynn Fisher, pod wpływem fascynacji łzami i wszystkimi stanami, które się z tym wiążą stworzyła artystyczno-badawczy projekt pod nazwą „Topografia łez”.

Artystka suszyła łzy na szkiełkach i fotografowała je pod mikroskopem, do swojego projektu wykorzystała kolekcję 100 próbek.

Narzędziem pracy był aparat fotograficzny zamontowany na staromodnym mikroskopie powiększającym obraz stokrotnie.

Pani Fisher łzy zaczęła kolekcjonować w 2008 roku po śmierci swojej przyjaciółki, następnie przez prawie 10 lat obrabiała próbki różnymi technikami.

Starała się nadać łzom „egzystencjalną i poetycką naturę”, w trakcie prac doszła do wniosku, że prosty eksperyment pokazuje skomplikowaną naturę naszego świata wewnętrznego.

Już samo nazwanie emocji związanej z łzą ma działanie terapeutyczne.

Artystka podsumowując stwierdziła, że „ Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad naturą łez ani nie zwracałam uwagi na niuanse moich własnych emocji. Ten projekt to zmienił”.