Po co dzięcioł stuka w drzewa? Te fakty obalają starą teorię

Stukanie dzięciołów jest ich sposobem na komunikację. Biolodzy odkryli nowe fakty, które burzą nasze uproszczone postrzeganie świata dzikiej przyrody.

Zespół naukowców z Danii i Stanów Zjednoczonych opublikował na łamach magazynu „PLOS Biology” artykuł, z którego wynika, że stukanie dzięciołów ma o wiele więcej znaczeń niż do tej pory sądzono. Szukanie pożywienia w korze drzew, jest tylko jednym z aspektów tej konkretnej czynności. Badacze przekonują, że w akt stukania jest zaangażowany również gen FoxP2 – czyli unikalny gen odpowiedzialny za aktywację białka zwanego parwalbuminą – białko te zaś wiąże się z umiejętnością posługiwania się mową (u człowieka), a jakiś czas temu odkryto go także u ptaków śpiewających.

Naukowcy twierdza, że jego obecność wskazuje na rozwinięte funkcje wokalizacyjne, czyli wydawania dźwięków takich jak trele czy ćwierkanie. Zatem dzięcioł, który stuka w pień drzewa nie tylko szuka pożywienia, ale również komunikuje o swoim zdrowiu, sile i zajętym terenie.

– Dzięcioły mają bardzo wyspecjalizowane ośrodki w mózgu związane ze stukaniem w drzewa. Mogą dzięki nim kontrolować siłę i częstotliwość bębnienia. Wiemy też, że stukają w drzewa, a nawet w rynny, podczas walk z innymi ptakami – wyjaśnił dr Matthew Fuxjager z Brown University, główny autor pracy opublikowanej w „PLOS Biology”.

Co więcej, stukanie przybiera formę komunikacji, w którą zaangażowane są mięśnie całego ciała, – stukanie pełni zatem funkcję podobną do tańców godowych czy ruchów mających wystraszyć potencjalnego rywala. Odkrycie jest o tyle zaskakujące, że do tej pory nie wiązano go ze światem ptaków, ale dużych zwierząt, głównie ssaków.

– Taki system złożonej komunikacji – nie za pomocą emisji głosu, lecz ruchów ciała – to rzadkość w przyrodzie. Do tej pory obserwowano go jedynie u ssaków naczelnych, czyli ludzi, szympansów i goryli – podsumował dr Matthew Fuxjager.

Opracowanie: Kamila Gulbicka
Źródło: Stukanie dzięciołów w drzewa jest podobne do śpiewu ptaków i ludzkiej mowy. Wykazały to badania ptasich mózgów – National Geographic (national-geographic.pl)