Dariusz Martynowicz został Nauczycielem Roku 2021
„Głos Nauczycielski” po raz 19. przyznał tytuł Nauczyciela Roku. Tegorocznym laureatem został Dariusz Martynowicz. Uroczyste wręczenie statuetki najlepszego nauczyciela 2021 r. odbyło się podczas gali na Zamku Królewskim. — Najważniejsi w szkole są uczniowie. Moje przesłanie brzmi: nie dajmy się zamknąć, nie będziemy się bać — mówił laureat nagrody.
Ostatni rok stawiał przed systemem nauczanie wiele wyzwań. Ponownie wprowadzenie nauki zdalnej, niepewność co do powrotu do szkół, decyzje ministra edukacji, które w środowisku nauczycieli wzbudzały wiele dyskusji, ale też kontrowersji.
W związku z panującą w systemie oświaty sytuacją często pełną napięć nie można jednak zapominać o nauczycielach, którzy wymykają się schematom i po prostu czynią szkołę lepszą, są kreatywni i ambitni.
Prof. Stefan M. Kwiatkowski, przewodniczący Jury Konkursu, a zarazem wiceprzewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk podkreślił, że w Konkursie Nauczyciel Roku od pierwszej edycji jury poszukuje i nagradza osoby, które są ponadprzeciętne w wielu wymiarach.
— Pierwszy to wymiar dydaktyczny, czyli oceniamy to, jakimi są nauczycielami swoich przedmiotów. Drugi aspekt to osiągnięcia wychowawcze, które często pozostają w cieniu tych dydaktycznych, bo te ostatnie łatwiej wymierzyć. Trzeci obszar to działalność organizacyjna. I w tej kwestii nasi laureaci także stanowią czołówkę peletonu. Sukcesy, które osiągali na tych polach, są godne najwyższego podziwu — tłumaczył prof. Kwiatkowski.
W tegorocznej edycji nauczycielem roku został Dariusz Martynowicz, który na co dzień uczy języka polskiego w Małopolskiej Szkoły Gościnności w Myślenicach. Tacy nauczyciele są nadzieją polskiej szkoły, nie tylko uczą, ale mądrze i odpowiedzialnie bronią wartości takich jak tolerancja, szacunek, brak obojętności.
— Wierzyłem w szkołę, w której uczeń jest podmiotem, wierzyłem w szkołę pełną autonomii, w szkołę, która rozwija kompetencje XXI w. związane z życiem społecznym, kreatywnością. Chciałbym moim uczniom serdecznie podziękować, bo nawet najwspanialszy nauczyciel nie może nic, jeżeli nie ma uczniów, którzy wierzą w to, co robi i doceniają to — mówił Dariusz Martynowicz, odbierając nagrodę.
— Chciałem przeprosić uczniów, których w 35-osobowej klasie, w której byłem wychowawcą, nie zauważyłem, mogłem pominąć, ale zawsze starałem się być jak najlepszym nauczycielem, ale też towarzyszem. Dla mnie jako nauczyciela języka polskiego polska tożsamość, polska literatura jest istotna, ale nie godzę się na fałszywe opozycje, które są nam wmawiane. Istnieje piękne staropolskie słowo „gościnność”, które zgodnie z etymologią zawiera dwa słowa „gość” i „inność”, bo nie jest trudno przyjąć kogoś, kto jest taki sam, kto identycznie myśli, trudno jest przyjąć kogoś, kto jest inny niezależnie od tego, czy pod słowo inność postawimy człowieka o innej narodowości, imigranta, czy o innej niż my orientacji seksualnej, o innych przekonaniach politycznych — mówił Nauczyciel Roku.
Pedagog przywołał słowa Olgi Tokarczuk, mówiąc o tym, że spotkanie z człowiekiem to spotkanie z kimś różnym i że spotykamy się z ludźmi, żeby zobaczyć, to co jest różne i z tymi, którzy od nas się różnią, zostajemy najdłużej.
— Spotykamy się po to, żebyśmy zobaczyli, czym sami nie jesteśmy, dlatego tak ważne jest dla mnie nie tylko to, co robię w mojej klasie. Ważna jest dla mnie polska szkoła, która, chciałbym, by była miejscem spotkania z każdym różnym człowiekiem — podkreślał Dariusz Martynowicz.
— Proszę, aby wszyscy, którzy mogą, wykazali się troskę o edukację. Marian Turski powiedział „Nie bądźcie obojętni”. Chciałem zaapelować nie tylko do tych, którzy dzisiaj są na gali, bo wierzę, że los polskiej szkoły jest państwu drogi, ale przede wszystkim do tych, którzy mogą wpłynąć na to, co z polską szkołą będzie się działo, abyście byli z rodzicami, nauczycielami, nauczycielkami, byście chcieli słuchać tych głosów i ich perspektyw — kontynuował laureat.
— Moje przesłanie brzmi: nie dajmy się zamknąć, nie będziemy się bać — mówił Nauczyciel Roku.
