Fragment książki „Biegnąca z wilkami” jako przypowieść o strefie komfortu

„Jeśli nie wejdziesz do lasu, to nic ci się nie przydarzy i nigdy nie zaczniesz naprawdę żyć.

– Nie idź do lasu, nie zapuszczaj się w gęstwinę – ostrzegali.

– Dlaczego? Dlaczego nie mogę iść dzisiaj do lasu? – pytała dziewczyna.

– Mieszka tam groźny wilk, który pożera takie osóbki. Słuchaj dobrych rad, nie idź do lasu, nie zapuszczaj się w gęstwinę.

Oczywiście poszła. Poszła mimo przestróg i naturalnie spotkała tam wilka, tak jak ją ostrzegano.

– A nie mówiliśmy? – zrzędzili.

– To moje życie, nie żadna bajka, wy głupcy – odparła dziewczyna – Muszę chodzić do lasu i muszę spotkać wilka, bo inaczej nigdy nie zacznę naprawdę żyć.

Ale wilk, którego spotkała, miał łapę we wnykach.

– Pomóż mi, pomóż – skowyczał. – Sowicie się za to odwdzięczę. – Tak zawsze mówią wilki w bajkach.

– Skąd mam wiedzieć, czy mnie nie skrzywdzisz? – spytała. Taka była z kolei jej rola. – Skąd mogę wiedzieć, czy mnie nie pożresz i nie rozwleczesz moich kości?

– Złe pytanie – wilk na to. – Musisz uwierzyć mi na słowo. – I znów zaczął wyć i lamentować.

Ojojoj, ajajaj,

Jest tylko jedno ważne pytanie, które warto zadać, piękna dziewczyno,

– gdzie jest dusza?

– Dobrze, zaryzykuję. Tak! – Rozciągnęła wnyki, wilk wyjął obolałą łapę. Przyłożyła na nią zioła i trawy lecznicze, obwiązała.

– Dzięki ci, piękne dziewczę – westchnął wilk, a dziewczyna, ponieważ naczytała się wielu głupich bajek, krzyknęła: – Teraz mnie zabij i niech już będzie po wszystkim.

Nic podobnego się nie stało. Wilk położył jej łapę na ramieniu.

– Jestem wilkiem z innego miejsca i czasu – rzekł. I wyrwawszy sobie rzęsę z oka, podał ją dziewczynie, mówiąc: – Weź to i stań się mądra. Od tej pory zawsze poznasz, kto jest dobry, a kto zły, popatrz tylko moim okiem i zobaczysz to wyraźnie.

Za to, że uratowałaś mi życie, ja każę ci żyć tak, jak nigdy dotąd nie żyłaś. Pamiętaj, piękne dziewczę, jest tylko jedno ważne pytanie – gdzie jest dusza.

Wróciła dziewczyna do wioski szczęśliwa, że nie postradała życia.

Odtąd, kiedy słyszała: „Zostań ze mną i bądź moją żoną” albo „Rób, jak ci każę”, albo: „Mów to, czego ja sobie życzę,

bądź jak nie zapisana karta, niczym w dniu, w którym przyszłaś na świat”, brała rzęsę wilka i patrząc przez nią,

widziała niecne zamiary, których wcześniej nie dostrzegała.

A kiedy rzeźnik ważył dla niej mięso, spojrzała przez wilczą rzęsę i zobaczyła, że waży też swój kciuk. A patrząc na

zalotnika, który mówił: „jestem dla ciebie bardzo dobry”, rozumiała, że to nicpoń.

W ten sposób ocaliła siebie nie od wszystkich, ale od wielu niedoli.

Ten nowy, niezwykły dar pozwalał widzieć nie tylko okrucieństwo i zło. Dzięki niemu stała się silna i sprawiedliwa, bo patrząc na każdego człowieka, oceniała go na nowo, przez dar widzenia otrzymany od wilka, którego uratowała.

Poznawała tych, którzy byli naprawdę dobrzy, i zbliżała się do nich; znalazła mężczyznę, z którym przeżyła całe życie.

Rozpoznawała odważnych i zbliżała się do nich. Widziała wiernych i łączyła się z nimi. Pod maską gniewu widziała

zagubionych i pocieszała ich, widziała miłość w oczach nieśmiałych i rozmawiała z nimi, widziała cierpienie zamkniętych w sobie, i przynosiła im uśmiech, widziała niedole milczących i przemawiała za nich, widziała ukrytą wiarę kobiet, które twierdziły, że już jej nie mają, i rozniecała ją własną wiarą.

Widziała wszystko dzięki rzęsie z wilczego oka, wszystko, co prawdziwe i wszystko, co fałszywe, wszystko, co niszczy życie i wszystko, co życiu sprzyja, wszystkie rzeczy widziane tylko oczami tego, co serce mierzy sercem, a nie samym rozumem.

I tak dowiedziała się, że prawdą jest powiedzenie, że wilk ma wielką mądrość. Kto uważnie słucha, ten usłyszy w wyciu wilka to najważniejsze pytanie – nie, gdzie następne jedzenie, nie, gdzie następna walka, nie, gdzie następny taniec – ale pytanie najważniejsze z ważnych, żeby zobaczyć to, co ukryte, żeby poznać wartość wszystkiego, co żyje –

gdzie jest dusza? gdzie jest dusza?

Idź w las, idź w las. Jeśli nie wejdziesz do lasu, to nic ci się nie przydarzy i nigdy nie zaczniesz naprawdę żyć.

Idź w las, idź w las.”

„Biegnąca z wilkami” C. P. Estes